Η ιστορία των οργίων

ISBN-13: 978-960-7614-89-6
Συγγραφές: Burgo Partridge
Τίτλος: Η ιστορία των οργίων
Μετάφραση: Στρατής Ψάλτου
Επιμέλεια: Στρατής Ψάλτου
Τόπος έκδοσης: Αθήνα
Εκδότης: Brainfood Εκδοτική ΜΕΠΕ
Έτος: 6/2000 [1999[
Σχήμα: 140x205mm (ξακρισμένο)
Σελίδες: 286
Εικονογράφηση: 9 μονόχρωμες ολοσέλιδες αναπαραστάσεις οργίων
Βιβλιοδεσία: χαρτόδετο σε έγχρωμο εξώφυλλο με πτερύγια
Σχεδιασμός εξωφύλλου: Πάρις Κούτσικος
Φωτογραφία εξωφύλλου: Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς, Δύο Σάτυροι (1618-19)
Βάρος: 314 gr.
Τιμή: €10,15
Κωδικός εισαγωγής: 2021020
Ημερομηνία εισαγωγής: 2 Αυγούστου 2021

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

«Το όργιο είναι ένα οργανωμένο ξέσπασμα ενεργητικότητας, η εκτόνωση της υστερίας που έχει συσσωρευτεί από την εγκράτεια και τον περιορισμό, και ως τέτοιο τείνει να έχει μια φύση υστερική ή καθαρτική. Κάθε είδος περιορισμού παράγει και τις εντάσεις του. O άνθρωπος βρίσκεται στην άβολη θέση να διαθέτει τόσο πολιτισμένες όσο και ζωικές ροπές που πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να συμφιλιωθούν, συνήθως εις βάρος των δεύτερων.

Όμως η αυξανόμενη πίεση δεν μπορεί να συγκεντρώνεται απεριόριστα και οδηγεί τελικά στην απελευθέρωση από κάθε είδους ένταση, δηλαδή το όργιο. Πολλά όργια δεν χαρακτηρίζονται γενικά ως τέτοια. Οι πόλεμοι, από μια άποψη, είναι μια ακραία και δυσάρεστη μορφή οργίου. Χαμηλότερα στην κλίμακα θα συναντήσουμε τους καβγάδες στις φιλικές συναναστροφές, τα παιχνίδια των χρηματιστών, τις μικρές συζυγικές απιστίες - ας μην μπούμε σε άλλες λεπτομέρειες.

»Το όργιο υπηρετεί έναν ωφέλιμο σκοπό, όχι μόνο παρέχοντα ανακούφιση από την ένταση που προκαλεί η εγκράτεια, αναγκαία ή μη, αλλά και γιατί, απ' την άλλη, επανενεργοποιεί μια διάθεση για μονότονες εγκράτειες που συνιστούν αναπόφευκτο μέρος της καθημερινής ζωής. Γι' αυτόν τον λόγο χρησιμοποιήθηκε από τόσο διαφορετικές ομάδες, όπως οι λαοί της αρχαίας Ελλάδας και (πιο απρόθυμα) η μεσαιωνική χριστιανική εκκλησία».

Μ' αυτές τις σκέψεις ως αφετηρία, ο συγγραφέας παρακολουθεί την εξέλιξη αυτού που αντιλαμβάνεται ως εξατομικευμένη μορφή οργιαστικής παράβασης στον δυτικό κόσμο, πέρα από τα «παραδοσιακά» όργια των Ελλήνων και των Ρωμαίων: από τον Μεσαίωνα, την Αναγέννηση και τον 18ο αιώνα ως τη βικτωριανή Αγγλία και ορισμένους μυστικιστικούς κύκλους των αρχών του 20ού αιώνα, όπως οι «αδελφότητες» του Ρασπούτιν στην τσαρική Ρωσία και του Άλιστερ Κρόουλι στην Αγγλία και τη Σικελία.